Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

2 επειδή…

συχνά με ρωτούν, από πού απορρέει η τόση μου αισιοδοξία... όταν τα πάντα γύρω μας, περιστρέφονται γύρω απ' τον πυρήνα της αβεβαιότητας κι οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην κατακρήμνιση του όλου...

εκεί ακριβώς λοιπόν, είναι που βρίσκεται η δική μου εκβολή... σαφέστατα όχι στην αναρχία, μα στην τρέλα που υποβόσκει τούτη η εποχή... σ' αυτή την τρελή εποχή, που χαρακτηρίζεται απ' τους επαναστάτες της πορδής και τις κόκκινες γραμμές τους(!)...

αυτή η στάση τους, πέρα απ' την όποια δική μου ψυχοσύνθεση, είναι που μου δίνει άθελα τους, ακόρεστη αισιοδοξία και δίψα για ζωή... ανέκαθεν μ' άρεσε η τρέλα... η τρέλα η διορατική, η ελεγχόμενη, η εποικοδομητική... η τρέλα π' ορίζεται κι αντικατοπτρίζει, μια άλλη μορφή συνείδησης... γι αυτό άλλωστε μ' αρέσει και τούτη η εποχή...

επειδή μέσα στην αταξία (ακόμα και την τεχνητή), ανάμεσα σ' ενδημικά κοινωνικά φαινόμενα ελλοχεύει πάντα η ευκαιρία για ένα καλύτερο αύριο...

επειδή η δική τους, δήθεν παγκοσμιοποίηση... μας διευρύνει κι άλλο, τους ορίζοντες...

επειδή σ' αντίθεση με τον κοινωνικό αποκλεισμό, π' επιθυμούν διακαώς να μας επιβάλουν,

η ψηφιακή ζωή, μας παρέχει προσβασιμότητα... μας παρέχει απρόσκοπτη κι άμεση επικοινωνία...

επειδή ότι γκρεμίστηκε, αλλά κι ότι εξακολουθεί να καταρρέει, ήταν δημιούργημα βολεμένων θιασωτών και μόνο...

επειδή αργά αλλά σταθερά, καθαιρεί οριστικά κι αμετάκλητα τους ανίκανους...

επειδή στην άλλη πλευρά των τεχνητών αδιεξόδων τους, ανατέλλει πάντα η δική μας ελευθερία...

επειδή πλέον η ορμή μας είναι τόση, που τους φοβίζει...

επειδή η κρίση τους, μας φέρνει δίψα... δίψα γι αναζήτηση... δίψα για μάθηση... δίψα για γνώση... δίψα για ζωή...

επειδή τη ρουφώ και τη γεύομαι, με κάθε πόρο μου αυτή... κι είναι μυριάδες... είναι διαφορετικές οι αισθήσεις που μεταφέρει μια επιδερμίδα... κάθε τετραγωνικό εκατοστό, χιλιάδες νευρικές απολήξεις... κάθε μία κι ένας διαφορετικός τόνος στην ορχήστρα της ζωής... αλλιώς το κράτημα... αλλιώς η πίεση... αλλιώς ο πόνος... κάθε παραλλαγή τους, πολλαπλασιάζεται με δυνατότητες... θέσεις... εικόνες... λόγους... ήχους... κι αυτή η μουσική, ούτε σταματά ούτε επαναλαμβάνεται... μονάχα κορυφώνεται, πάλι... και πάλι... και πάλι... κορυφώνεται όταν αναφωνείς, μπορώ... να ΖΩ!!!...

επειδή όταν εκείνοι πίνουν ουσίες για να κρατιούνται σ' αυτή, εγώ τολμώ και σνιφάρω την ίδια...

επειδή δε θέλω να ζω στο δικό τους παρελθόν... δε θέλω να ζω στο δικό τους παρόν... θέλω να ζω στο δικό μας μέλλον!!!

επειδή όλα αυτά, δε θα τα νιώσουν ποτέ εκείνοι που με τη βία κατακτούν... εκείνοι που συλλέγουν... π' ανερυθρίαστοι απολαμβάνουν ανήμπορους να καταπιέζουν...

επειδή δεν υπήρξε ποτέ, θέμα ηθικής... παρά μονάχα εξουσίας...

επειδή επιθυμούν να ελέγχουν τους ανθρώπους, να τους κρατούν υποτελείς... όμως οι αισθήσεις ελευθερώνουν!!!...

επειδή κατέστησαν τα πάντα εμπορεύσιμα κι επιδιώκουν να κάνουν και την αναπνοή...

επειδή άλλο η σοφία τ' αυθορμητισμού... κι άλλο ο αυθορμητισμός της σοφίας... πόσο μάλλον της ανικανότητας και της βλακείας...

επειδή δεν υπάρχει δημοκρατία της λύτρωσης... αλλά η λύτρωση της δημοκρατίας...

επειδή η φρενίτιδα είναι ο δικός μας κόσμος και τα χαμόγελα μας... οι ανάσες μας... εφιάλτης τους έχουν γίνει!!!...

επειδή... επειδή... επειδή...

κι αν όπως σήμερα το πρωί, με κοιτάξετε ξανά με θλιμμένα μάτια και μου πείτε: kitt@ro φοβάμαι... την απάντηση πλέον φίλοι μου, την ξέρετε κι είναι απλή: όλα καλά θα πάνε...

δεδομένη λοιπόν η ανικανότητα... κι ο εξωραϊσμός των όποιον δεσμών τους... για τους καθάριους... τους ελεύθερους... τους διάφανους... τους δυνατούς... αυτό το ευτυχισμένο, διάπλατο χαμόγελο μας έκρηξη είναι, π' αντηχεί...

πραγματώνει τη στιγμή της ύπαρξη μας... σαν άλλος πρόλογος της ενστικτώδους μας αναπνοής... της υπέρτατης μαγείας, ενός ζώντος οργανισμού... της ίδιας της ζωής...

τι όμορφο θέαμα!!!

ζω... κι όσο Εγώ, θέλω να ζω... Υπάρχω!!!...